poniedziałek, 14 grudnia 2015

Kowal a ezoteryka

Najbardziej popularnym utworem z tego zbioru stał się „Kowal” W wierszu tym podmiot liryczny w myśl koncepcji Nietzschego pracuje nad samodoskonaleniem. Wykuwa twardym stalowym kowadłem silne i mężne serce. Ten olbrzymi wysiłek służy wytworzeniu w człowieku najwyższych najwspanialszych wartości, mocnego charakteru. Wewnętrzne doskonalenie wymaga jednak usilnej pracy i hartu ducha, opanowania słabości i niemocy. Poddawanie się im jest gorsze nawet od śmierci. Dlatego, jeśli serce okaże się „ nieodporne ciosom stali”, należy je raczej zniszczyć, niż żyć dalej ze świadomością słabości. Staff wskazuje na jeszcze jedną stronę czynu: wróżka sprawia, że więcej nam się chce, radujemy się, przezwyciężając własną, ludzką niemoc. Zyskujemy konkretny kształt, osobowość i charakter. Wydobywamy się z nieświadomości. Lepiej jednak nie żyć, niż być słabym, dokonać autodestrukcji, niż poddać się. Zatem „Kowal” jest pochwałą dążenia do doskonałości, budowania własnej osobowości, afirmacją cech, które stanowią protest przeciwko dekadentyzmowi. W innym wierszu zatytułowanym „Bogowie Zmarli” znajdujemy nawiązania do Nietzscheańskiej koncepcji śmierci Boga. W utworze mamy obrazowo przedstawioną postać będącą uosobieniem kultu mocy. Człowiek ten czuje swą ogromną siłę i potęgę i wyraża gniew przeciwko boskiej mocy, która według niego ma charakter ograniczającej, ciemięskiej. Uważa, iż jako jednostka wyjątkowo silna, można by rzec jako nadczłowiek nie potrzebuje do niczego Boga. Postanawia wiec go pokonać. Dokonuje tego niszcząc i bezczeszcząc świątynię „I posągi potrzaskał, obalił na pował”

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz